શનિવાર, 17 ડિસેમ્બર, 2011

History and origin


The Khant are also referred to as Khant Darbar in Sorath, now Junagadh district of Gujarat. According to their oral traditions, they were Rajputs to fight Muslims to save the Somnath temple of Shiva.

The Khant have clans called ataks, like the Baria, Bheda, Chavda, Makwana, Morabiya, Gujarati, Jhala, Kandoliya, Lalakiya, Sarvaiya, Parmar and Deavla. etc. Their claim to Rajput status is generally acknowledged, and they are referred to as darbars. The Khant are agriculturalist.

Nowadays from last many years, A book "DHARMVANI" also called "RAMNATH" is being monthly published by a ramjibhai morabiya from RAJKOT a city of saurashtra in Gujarat. Which not only unites cast people/personnel with each other but also providing a plateform to communicate with each other.

There are many cities in the saurashtra including jamnagar, rajkot,and junagadh where KHANT RAJPUTS are basically living. moreover there are other cities like ahmedabad , vadodara, surat where some family also lives who have migrated from saurashtra.

History of Khant Rajputs


Khants Rajput numbered 13,423 (1901), including 6,733 males and 6,690 females. They are found chiefly in the Gir villages under the Junagadh State in Kathiyawar. The chief of the tribe claims descent from Bhatti Rajputs. The leading families are known by the title of Mer, which is said to mean chief. This is derived from the old Gujarati word mer, meaning the largest bead in a necklace.

Dhandh Khant, an early leader, was the son of Sonang Mer, conqueror of Dhandhuka and founder of Dhandhalpur in Panchal. Patal Khant is believed to have conquered Petlad. Their most famous leader was Jesa (or Jesing) who helped Emperor Muhammad Toghlak take Junagadh (1330) from Ra'Khengar. In return, the emperor is said to have bestowed on the Khants the hill of Girnar and the twenty-four villages of Bilkha chovisi. A century later, when Mahmud Begada conquered Junagadh (1472), he found the Khants living in Girnar. The tribe believe that Markand, the son of Kashyap, is their ancestor.


           

રવિવાર, 4 ડિસેમ્બર, 2011

માં જ ઈશ્વર છે, માં જ પ્રાર્થના

માં એક અનુભૂતિ, એક વિશ્વાસનો સંબંધ, હંમેશા પોતીકો. ગર્ભમાં અબોલી નાજુક આહટથી લઈને નવજાતના ગુલાબી અવતરણ સુધી, માસૂમ કિલકારીઓથી લઈને કડવા નિર્મમ બોલ સુધી, આંગણની ફુદકનથી લઈને માળિયામાંથી સડસડાટ ઉડી જવા સુધી, માં માતૃત્વની કેટલી પરિભાષાઓ રચે છે. સ્નેહ, ત્યાગ, ઔદાર્ય અને સહનશીલતાના કેટલા આદર્શો રચે છે ? કોણ જુએ છે ? કોણ ગણે છે ? અને ગણે પણ કેવી રીતે ? ઋણ આભાર, કૃતજ્ઞતા જેવા શબ્દોથી બીજાઓને સન્માનિત કરી શકાય. માં તો આપણી જ હોય છે, ઈશ્વરનુ બીજુ રૂપ, ઈશ્વરને તો પૂજવા જ જોઈએ.

આપણે જ જેનો અંશ છે તેનુ ઋણ કેવી રીતે ચૂકવીએ ? ઋણ ચૂકવવાની કલ્પના કરવી એ પણ ધૃષ્ટતા કહેવાશે. કેટલા અને કેવા કેવા ઉપકારો છે તેના અમારા પર. જો તેમના ઉપકારનો બદલો ચૂકવવાનુ વિચરીશુ તો ગૂંચવાઈ જશુ. કેવા કેવા ઋણ ચૂકવશો એના ઉપકારોના. આ પૃથ્વી પર લાવવા માટે એ અસીમ, અવ્યક્ત વેદનાથી છટપટી રહી હતી તેનુ ? કે પછી ઋણ ચૂકવશો એ અમૃતનુ જેના દ્વારા તમારી કોમલતા પોષિત થઈ ? વારેઘડીએ પલળતીએ નાનકડી લંગોટોનુ કે ખરાબ દ્રષ્ટિથી બચાવતી કાજળ ટીક્કીઓનુ ?

કેટલીવાર તમે શુ શુ તોડ્યુ અને વિખેર્યુ અને તેને ગોઠવ્યુ. કેટલા નખરા પછી તમે કોઈ બચ્ચાની જેમ ચાર દાણા ખાતા હતા, તમારી ભૂખથી એ વ્યાકુળ થઈ જતી હતી. શુ યાદ છે તમને એ સંધ્યાકાળ, જ્યારે એ તમને દિવાબત્તીના સમયે શ્લોક, મંત્ર અને સ્તુતિયો દ્વારા સુકોમળ હૃદય ધરા પર સંસ્કાર અને સભ્યતાના બીજ રોપતી હતી ? નહી ભૂલ્યા હોય તમે એ ફરમાઈશો અને નખરા જેના એ પડ્યા બોલ ઝીલતી હતી. દાળ-ભાતથી માંડીને દાળ-ઢોકળી સુધી, પૂરીથી માંડીને પુલાવ સુધી, શીરાથી માંડીને ગાજરના હલવા સુધી અને બટાકાના શાકથી માંડીને ઊંધિયા સુધી કેટલા એવા વ્યંજનો છે જે તમને આજે પણ માંની યાદ અપાવે છે અને માં ના હાથના જ પસંદ આવે છે.

માં ને ઈશ્વરે એક સૃજનશક્તિ આપીને એક વિલક્ષણ વ્યવસ્થાની ભાગીદાર બનાવી છે. એક અધોષિત અવ્યક્ત વ્યવસ્થા પરંતુ જેનુ પાલન દરેક માં કરે છે. ભલે પછી એ એક ગાય હોય, નાનકડી ચકલી હોય કે વનરાજ સિંહની પત્ની હોય. પ્રકૃતિના ખોળામાં રમતા જાનવરોમાં પણ તમને મા-બાળકની આ જ અવ્યક્ત વ્યવસ્થા જોવા મળશે.

કુદરતે જ માંને પોષણ આપવાનો અધિકાર આપ્યો છે અને એ જ પોષણ આપે છે અને યોગ્ય સમય આવે ત્યારે પોષણ એકત્ર કરવાનુ પ્રશિક્ષણ પણ. પોષણ આપવામાં જેટલી એ કોમળ છે એટલી જ પ્રશિક્ષણ આપવામાં કઠોર.

માં બંને રૂપોમાં પૂજનીય છે. આ બંને રૂપોમાં સંતાનનુ કલ્યાણ જ છુપાયેલુ છે.


ઉસકો નહી દેખા હમને કભી.. 
પર ઉસકી જરૂરત ક્યા હોગી... હે માં....

શું તમે ઈન્ટરનેટ માર્કેટિંગ વિશે જાણો છો?

મિત્રો ,



»આપણે સૌ આપણા પોત-પોતાનો બિઝનેસ વધારવા કે ધંધા પ્રતિષ્ઠા મેળવવા ઇચ્છીયે છીએ ,વેપાર વધારવા ને ગ્રાહકો સુધી પહોંચવા અને તેમને માહિતી આપવા અન્ય જાહેરાત સેવા નો ઉપયોગ કરીએ છીએ ,આ કર્ય માટે માર્કેટિંગ પ્રચલીત અને ઉત્તમ માધ્યમ છે .

-> માર્કેટીંગ ના ગણા પ્રકાર છે .

આમાનું જ એક “ ઇન્ટરનેટ માર્કેટીંગ “ જેનું ચલણ હાલમાં ખુબ વધતુ જાય છે .
ઇન્ટરનેટ એ માર્કેટીંગ માટે નુ સરળ ,પ્રચલીત ને અન્ય માર્કેટીંગની સરખામણી મા ઓછુ ખર્ચાળ અને વધુ અસરકારક ઉપયોગી સાધન છે .





»અને હવે અત્યારે તો ૧૦ વર્ષથી માંડીને ૮૦ વર્ષ ના વ્રુદ્ધ પણ ઇન્ટરનેટ નો ઉપયોગ કરતા થઇ ગયા છે .
દા.ત – હાલમા ફેસબુક, ટ્વીટર નો ઉપયોગ ખુબ વિશાળ પ્રમાણ મા થઇ રહ્યો છે .




» ઇન્ટરનેટ માર્કેટિંગ ડિજિટલ માર્કેટિંગ, વેબ, માર્કેટિંગ, ઓનલાઈન માર્કેટિંગ અથવા ઈ-માર્કેટિંગ તરીકે પણ ઓળખાય છે.



» જ્યારે લક્ષ્ય પામવા અને પ્રેક્ષકો સુધી પહોંચવા માટેનું સર્વોત્તમ સાધન છે. કંપનીઓ વર્ષ દરમ્યાન સામાન્ય રીતે પોતાના બજેટ નો એકભાગ જાહેરાત માટે માટે ફાળવે છે.અને આ 21મી સદીમા ઇંન્ટરનેટ નો ઉપયોગ ખુબ વધ્યો છે તેથી આ પણ હવે માર્કેટીંગ માટે નુ માધ્યમ બન્યું છે. વ્યૂહરચના અને માર્કેટિંગ ઝુંબેશ એકંદર અસરકારકતા બિઝનેસ ગોલ અને કિંમત પર આધાર રાખે છે .
Your Trusted Internet Marketing Partner



Get more Click on this Link :

https://www.facebook.com/advertisinginsurat

આંધળી માં નો કાગળ.


આંધળી માં નો કાગળ.




અમૃત ભરેલુ અંતર એનું સાગર જેવડું સત્ત

પૂનમચંદ્રના પાનિયા આગળ ડોશી લખાવતી ખત

ગગો એનો મુંબઈ ગામે ,ગીગું ભાઈ નાગજી નામે

લખકે માંડી પાંચ વરસમાં પહોંચી નથી એક પાઈ

કાગળની એક ચબરખી પણ મને મળી નથી ભાઈ

સમાચાર સાંભળી તારા શેવુ મારે કેટલા દાહડા

ભાણાનો ભાણિયો લખે છે કે ગગુ રોજ મને ભેળો થાય

દન આપ્ખું જાય દાડીયું ખેરવા રાતે હોટલમાં ખાય

નિત નવા લુગડા પૈરે પાણી જેમ પૈસા વેરે

હોટલનું ઝાઝું ખાઈશમાં રાખજે ખર્ચનું માપ

દવા દારૂના દોકડા આપણે કાઢશું કયાંથી બાપ

કાયા તારી રાખજે રૂડી ગરીબની ઈજ છે મૂડી.

ખોરડું વેચ્યું ને ખેતર વેચ્યું કુબામાં કર્યો છે વાસ

જારનો રોટલો જડે નહિ તેહી પીવું છું એકલી છાસ

તારે પકવાનનું ભાણું મારે નિત્ય જારનું ખાવું.

દેખતી તેહી દળણા પાણી કરતી કામે કામ

આંખ વગરના આંધળાને હવે કોઈના આપે કામ

તારે ગામ વિજળી દિવા મારે અંધારા પિવા.

લિખિતંગ તારી આંધળી માતા વાંચજે જુહાર ઝાઝા

એકે રહયું નથી અંગનું ઢાંકણ ખુટી છે કોઠીએ જાર

હવે નથી જીવવા આરો આવ્યો ભીખ માંગવા વારો

આવ્યો ભીખ માંગવા વારો……..



લિ. તારી આંધળી મા.

(સંપાદન – વૈશાલી દલાલ )

શનિવાર, 3 ડિસેમ્બર, 2011

અનુપમ લઘુકથાઓ – સંકલિત


[1] સંતોષનું સ્મિત – હાર્દિક યાજ્ઞિક

[રીડગુજરાતીને આ લઘુકથા મોકલવા માટે હાર્દિકભાઈનો (નડિયાદ) ખૂબ ખૂબ આભાર. આપ તેમનો આ સરનામે hardikyagnik@rediffmail.com અથવા આ નંબર પર +91 9879588552 સંપર્ક કરી શકો છો.]

સ્ટ્રેચર પરથી ઊંચકીને પથારી પર સુવાડતા જ્યોતિ બોલી : ‘લ્યો, આ તમારો દીકરો આવી ગયો.’ રમણિકલાલના હૃદયમાં ઊંડે ઊંડે પડઘા પડવા લાગ્યા કે દીકરો આવી ગયો… માંડ માંડ આંખો ઉંચકવાનો નિરર્થક પ્રયત્ન પણ તે ઊડું ઊડું થતા ખોળિયાએ કરી જોયો. હાથ થોડા ઘણા ફરક્યાં. આવેલા દીકરાએ પણ હાથમાંની બેગ બાજુમાં મૂકીને બેઉ હાથ વડે ખૂબ જ હેતથી રમણિકલાલના હાથ પકડી લીધા.

જ્યોતિ સિસ્ટરે ડોકું ધીમેથી હલાવીને ‘હવે વધુ સમય નથી…’ નો મૌન સંદેશો દીકરા સુધી વગર શબ્દે પહોંચાડ્યો. રમણિકલાલના મોં પર આજે દસ દિવસે કંઈક નવો સંતોષ હતો. લગભગ બે કલાક સુધી આમ ને આમ દીકરા અને બાપ વચ્ચે એક પણ શબ્દ વગરની ઘણી બધી ચર્ચા થઈ. બંનેમાંથી કોઈ હાલ્યું નહીં. હવે રાતના અગિયાર થયા હતા. વોર્ડમાં છૂટાછવાયા ઉંહકારા અને ઉધરસ સિવાય શાંતિ હતી. ઘણા સમયથી પિતાનો હાથ પકડીને બેઠેલા દીકરાને જોઈને સિસ્ટરે દીકરાને બહાર બાંકડે જઈને આરામ કરવાની સલાહ આપી. દીકરાએ ફક્ત ડોકું ધુણાવ્યું અને ફરીથી એક હાથે પકડેલા પિતાના હાથને બીજા હાથે પ્રેમથી પંપાળતો રહ્યો.

લગભગ બે કલાક બાદ અચાનક જ એક નાનકડો પરંતુ કંઈક જુદો જ અવાજ સંભળાયો અને દીકરાના હાથમાં પકડેલ બાપનો હાથ નિર્જીવ બની ગયો. દીકરાએ નર્સને બોલાવી. બધાને આ સમય આવવાનો છે તેની જાણ હતી. કંપાઉન્ડરો યંત્રવત રીતે રમણિકલાલના અચેત શરીર પરથી ઑક્સિજન માસ્ક અને બીજા યંત્રો દૂર કરવા માંડ્યા. જ્યોતિ સિસ્ટરે માનવતા બતાવતા દીકરાના ખભે હાથ મૂકીને કહ્યું :
‘ઈશ્વર જે કરે છે તે ભલા માટે જ કરે છે. ઘણા વખતથી બિચારા એકલા એકલા રિબાતા હતા. ભગવાન એમના આત્માને શાંતિ આપે. આમ તો ઘણા સારા માણસ હતા….’
તે પાછળ ફરીને બોલ્યો : ‘હા, લાગ્યું જ કે કોઈ સારા માણસ હતા. પરંતુ તેઓ કોણ હતા ?
સિસ્ટર આશ્ચર્યમાં પડી ગયા અને બોલ્યાં : ‘અરે ! શું વાત કરો છો ? હોશમાં તો છો ને ? આ તમારા પિતા હતા.’

ખૂબ સ્વસ્થતાથી તેણે જવાબ આપ્યો : ‘ના, હું એમનો દીકરો નથી. મારા પિતાજી તો મારી ઘરે છે. હા, કદાચ હું આ કાકાના દીકરા જેવો થોડો દેખાતો હોઈશ. હું તો અહીં હોસ્પિટલના ઑપરેશન થિયેટરનું જનરેટર ઈમરજન્સીમાં ઠીક કરવા માટે રાત્રે આવ્યો હતો. હું કામ પતાવીને રિસેપ્શન પર આવ્યો અને મારું નામ કહ્યું તો આપ મને અહીં લઈ આવ્યા. પહેલાં તો મને લાગ્યું કે આપ મને ચેક અપાવવા માટે ડૉકટર સાહેબ પાસે લઈ જાઓ છો. પરંતુ તમે તો મારી ઓળખાણ આ કાકાના દીકરા તરીકે કરાવી ! ખબર નહીં કેમ, પરંતુ મને થયું કે મને જેટલી ચેકની જરૂર છે તે કરતાં આ કાકાને મારી વધારે જરૂર છે. ઉંમર અને માંદગીના સમન્વયે કદાચ એમણે મને પોતાનો દીકરો માની લીધો. તમે નહીં માનો સિસ્ટર, પણ છેલ્લા ચાર-પાંચ કલાકમાં મેં એમની સાથે કંઈ કેટલીયે વાતો મૌનથી કરી. ચાલો, કંઈ નહીં તો મરનાર વ્યક્તિના ચહેરા પર રમતા સંતોષના છેલ્લા સ્મિત બનવાનું સદભાગ્ય તો ઈશ્વરે મને આપ્યું. ડૉકટર સાહેબને કહેજો કે મારો ચેક ન બનાવે અને બની શકે તો તેમાંથી આ કાકાનું બિલ ભરી દે.’ આમ કહીને બે હાથ જોડીને રમણિકલાલના શબને પ્રણામ કરી તે યુવાન ચાલતો થયો.

એક અજબ આશ્ચર્ય સાથે જ્યોતિ સિસ્ટર એને રોકવા જાય ત્યાં તેની નજર રમણિકલાલના નિર્જીવ શરીર પર પડી. ત્યાં બધું જ મૃત્યુ પામેલું હતું. ફક્ત જીવંત હતું તો પેલું સંતોષનું સ્મિત…
.